Jestem normalnym człowiekiem

Telewizja, to dla niektórych jedyne okno na świat. Postanowiłem sprawdzić, jak ono działa od kuchni. W tym celu odwiedziłem jeden z oddziałów TVP. Ogromne wrażenie zrobiły na mnie studia telewizyjne a także sprzęt, którego na co dzień nie widać na szklanym ekranie. Wizyta ta dała mi także możliwość osobistego poznania dziennikarzy, oraz mogłem zobaczyć jak wygląda ich praca, która nie należy do najłatwiejszych.

Dobrych parę lat temu temat niepełnosprawności był tematem tabu. Do tego stopnia, że rodzina mająca osobę niepełnosprawną, nie pokazywali Jej, wstydzili się, bali się opinii innych ludzi. Zamykali się w domach. Dlatego dzisiejsze „starsze” pokolenie nie wie jak ma z nami rozmawiać, czy jak zachować się w Naszej obecności. Dlatego zacząłem mówić o swojej chorobie otwarcie (nie było mi łatwo, potrzebowałem czasu). Dziś choroba ta nie ma dla mnie tajemnic. Ludzie, z którymi się spotykam są ciekawi mnie, mojej choroby i życia. Często słyszę … „Ja, powinienem uczyć się od Ciebie, a nie Ty ode mnie. Dziękuje Ci”. Dzięki takim rozmową ludzie uczą się czegoś nowego. Czegoś co wdrożą w swoje życie i co pomoże  im w kontaktach z osobami niepełnosprawnymi. CZŁOWIEK UCZY SIĘ CAŁE ŻYCIE