Bliżej Gwiazd. "Na snowbordzie czuje się wolny". Wywiad z Michałem Ligockim

Dziś w moim cyklu „Bliżej Gwiazd”, goszczę Michała Ligockiego. Polskiego snowbordziste, olimpijczyka. Michał założył klub Freestyle Club, w którym jest również trenerem i zawodnikiem. Ligocki udzielił mi wywiadu pt. „Na snowbordzie czuje się wolny”.

JNM: Do 13 roku życia spędzałeś praktycznie każdy weekend w górach, gdzie skakałeś na muldach. Wszystko to z czasem zaczęło Cię nudzić. Pojawił się snowbord. Jak wspominasz swoje początki?

Michał Ligocki: Był to dla mnie super czas, gdyż już wtedy narty mi się znudziły. Jeździliśmy na narty z rodziną w każdy weekend. Praktycznie nie było góry, której ja nie byłbym w stanie zjechać na kreskę, bez żadnego skrętu. Miałem wrażenie, że na nartach umiem już wszystko i chciałem czegoś więcej.

Pojawił się snowbording, który oferował według mnie i nadal oferuje nieskończoną możliwość rozwijania się. Używania deski w każdym terenie, jaki możemy sobie wymarzyć. Początki dla mnie, to jedno wielkie spełnienie marzeń, że mam deskę snowbordową a nie narty. Dzięki temu, mogę jeździć na desce, niekoniecznie po trasie, ale także poza nimi. Jednym słowem mówiąc, na snowbordzie czuje się wolny.

Na desce jeździsz już ponad 20 lat. Jak zmienił się snowbord przez ten czas?

Zgadza się, bardzo długo jeżdżę na snowbordzie. Trochę się zmienił. Na początku byliśmy nie lubiani na stoku. Narciarze próbowali zabrać nam dostęp do stoków. Nie mieliśmy snowparków, musieliśmy sami budować skocznie lub przeszkody, na których trenowaliśmy. Ciężej było zdobyć sprzęt. Gdy jeździłeś na snowbordzie byłeś cool, robiłeś coś poza głównym nurtem.

Natomiast obecnie snowbording jest normalną dyscypliną sportu, jest także na Igrzyskach Olimpijskich. Można go trenować bez problemu. Idziesz do sklepu lub zamawiasz w Internecie, kupujesz karnet i jedziesz, gdzie chcesz i ile chcesz.

Snowbord zajmuje bardzo dużą część Twojego życia, oprócz tego jest jeszcze golf. Jak udaje Ci się pogodzić życie prywatne z zawodowym?

Życie prywatne, jak i te zawodowe kręci się wokół snowbordu. Obecnie nie trenuje tak intensywnie, latem też mam więcej czasu i gram w golfa. Wcześniej, gdy byłem na studiach, trenowałem do IO w Vancouver, to studiowałem na dwóch kierunkach – AWF w Krakowie i zarządzanie w Bielsko – Białej. Obydwa kierunki dziennie, wymagało to dobrej organizacji czasu i motywacji. Na prawdę, wszystko można pogodzić z sobą.

Sport sportem. Jednak nadejdzie kiedyś taki moment, w którym trzeba będzie zakończyć karierę. Masz już jakąś alternatywę na przyszłość? Czy jeszcze póki co o tym nie myślisz?

Zdałem sobie sprawę dość wcześnie, że po karierze snowbordowej, będę musiał coś ze sobą robić. Kierunek AWF wybrałem po to, by w przyszłości, gdy skończę jeździć na desce. Pasje jak i wiedzę móc przekazywać następnym pokoleniom. Aktualnie prowadzę klub snowbordowy, trenuje młodych i starszych.

Wywiad przeprowadził i opracował: Jestem_Normalnym_Człowiekiem

WSZELKIE PRAWA DO WYWIADU ZASTRZEŻONE