Jestem normalnym człowiekiem

Dziś w moim cyklu „Bliżej Gwiazd”, goszczę Michała. Majkel to były koszykarz i rugbysta. Jednak przede wszystkim, to wielki człowiek o wielkim serduchu. Kiedy potrzebna jest pomoc, On nigdy nie przejdzie obojętnie. Zapraszam do wywiadu pt. „Jeżeli w życiu mam lepiej ja, to dlaczego nie ma mieć też dobrze ktoś obok?” Jestem Normalnym Człowiekiem: Jak wspominasz swoje początki z rugby? Majkel: Swoją przygodę z rugby rozpocząłem w pierwszej klasie zawodówki. Wówczas chodziłem do mechanika, do którego uczęszczało wielu chłopaków z różnych dzielnic. Ziomek z klasy wyżej zapytał, czy nie chce z nimi chodzić na rugby, bo jest taka grupa w Gdyni. Wspólnie z ziomkiem, który mnie zaprosił, poszedłem na trening. Podobało mi się „wbić się” w kogoś. Zdarza się też tak, że przebiegną i po Tobie, tak jak Ty po kimś lub dostaniesz, z pieści itd. Oczywiście, nie są to typowe zagrania rugby, ale i takie rzeczy miały miejsce na boisku. Dla mnie było to coś fajnego, bo mogłem się wyżyć, w jakiś sposób...

Od urodzenia choruje na Mózgowe Porażenie Dziecięce, poruszam się na wózku inwalidzkim. Choroba ta nigdy jednak nie pozbawiła mnie marzeń. Realizacja niektórych, to bardzo długa, kręta i wyboista droga. Kiedy uda się je zrealizować, radość jest o wiele, wiele większa. Jednym z nich to tatuaż, cytat ten ma dla mnie szczególne znaczenie. Kiedy na niego spoglądam, widzę jak wiele już udało mi się osiągnąć, a ile jeszcze przede mną.... Zarówno cele, jak i marzenia są po to, aby je spełniać. Bez względu na to, jak trudne były początki  (fot. Jestem_Normalnym_Człowiekiem)

  Wakacje to czas, kiedy w przestrzeni miejskiej dużo się dzieje. Fajnie, że miasto organizuje tak wiele różnego rodzaju wydarzeń. Szkoda, że w tym wszystkim włodarze zapomnieli o osobach niepełnosprawnych, zabierając Nam dwie niebieskie „koperty”. W tej chwili miejsca te są ogrodzone (patrz zdjęcie). Z informacji, jakie uzyskałem: „Miejsca te przeznaczone są dla pracowników ochrony oraz samochodów z zaopatrzeniem”. Bez komentarza. Nie dojść, że w tej chwili tych miejsc jest jak na lekarstwo, to jeszcze zostały zabrane trzy kolejne... (fot. Jestem_Normalnym_Człowiekiem)

Któż z nas nie lubi napić się kawy lub spotkać się ze znajomymi w kawiarnianym ogródku? Raczej każdy :). Problemy zaczynają się wtedy, kiedy przy takim stoliku siada wózkowicz. Dlaczego? Dlatego, że wszystkie tego typu stoliki stoją na jednej nodze, uniemożliwiając tym samym swobodny dojazd, a przede wszystkim konsumpcje – bez plam (patrz zdjęcie). Problem ten dotyczy restauracji i kawiarni w całej Polsce. Rozwiązanie tej sytuacji jest bardzo proste. Wystarczyłoby w każdych z tych miejsc wyznaczyć np. dwa stoliki, których blat zostałby wydłużony lub stolik z czterema nogami (mniej więcej szerokość wózka inwalidzkiego 70/80 cm). Bez krzesła z odpowiednim oznaczeniem. Warto o tym pomyśleć :) TAK NIE WIELE TRZEBA, A ILE MOŻE ZMIENIĆ :). MY TAKŻE LUBIMY NAPIĆ SIĘ KAWY POZA DOMEM :) (fot. Jestem_Normalnym_Człowiekiem)